گفتم: «این باغ ار گُلِ سرخ بهاران بایدش؟...»

گفت:«صبری تا کرانِ روزگاران بایدش. 

تازیانه ی رعد و نیزه ی آذرخشان نیز هست، 

گرنسیم و بوسه های نرم باران بایدش.»

گفتم:«آن قربانیانِ پار، آن گل های سرخ؟...»

گفت:«آری ...» ناگهانش گریه آرامَش ربود، 

وزپی خاموشیِ توفانی اش 

گفت:« اگر در سوگشان، ابرِشب خواهد گریست،

هفت دریای جهان، یک قطره باران بایدش.»

گفتمش:«خالی ست شهر از عاشقان، وینجا نماند

مردِ راهی تا هوای کوی یاران بایدش.»

گفت:«چون روحِ بهاران آید از اقصای شهر،

مردها جوشد زخاک، آن سان که از باران، گیاه

... وآنچه می باید کنون

صبرِِ مردان و دلِ امیّدواران بایدش.»* 

*شعر گفت و گو سروده ی شفیعی کدکنی